In een moderne invulling van verlof is zwangerschapsverlof geen ontslag, is er ruimte voor adoptieverlof en mantelzorgverlof.
De populairste columnisten van Nederland weten met hun persoonlijke wel en wee vele katernen te vullen. ‘Everything is copy’. Ik vind dat lastiger. Persoonlijk maak ik van mijn hart liever een moordkuil. En als academicus schrijf ik eigenlijk nooit ‘ik’, op z’n best is het ‘wij’ en het gaat sowieso niet over jezelf.
Een column leent zich beter voor een persoonlijke noot. Je neemt hoe dan ook jezelf mee. Zeker als het om politiek gaat. Dat het persoonlijke politiek is, en het politieke persoonlijk – die uitspraak zou ik zelfs midden in de nacht nog verdedigen. Sinds ik zwanger ben weet ik dat maar al te goed.
De politiek mengt zich op dit moment continu in mijn leven. Ze creëert de voorwaarden waarin en waaronder ik als zwangere leef. Zoals veel jonge vrouwen is dit mijn eerste serieuze kennismaking met de gezondheidszorg. Ik zie heel wat verloskundigen en als ze af en toe m’n bloed prikken zie ik daar nooit een rekening van terug. Hoe goed dat geregeld is staat in schril contract met de rest. De crèche moest hartelijk lachen toen ik vroeg om een plekje vele maanden later. Natúúrlijk was er geen plek. Toch gingen we ons als de wiedeweerga inschrijven, voor een baby met op dat moment geen geslacht of naam, dus onder de naam ‘baby’. Vier tot zes weken voor mijn uitgerekende datum mag ik met verlof. De verdeling tussen het aantal weken verlof voor vaders en moeders is op z’n zachts gezegd ongelijk. Op gratis kinderopvang wacht ik nog steeds.
Allemaal keuzes. Keuzes groter dan ik alleen. Als dat niet politiek is, dan weet ik het ook niet meer.
Is verandering en verlichting onderweg? Nee, want de politiek maakt het zelf nog bonter. Daar is verlof nog steeds ‘ontslag’. Ilana Rooderkerk, fractievoorzitter van D66 in Amsterdam en kandidaat Tweede Kamerlid, maakte terecht opnieuw een punt van deze jaren ’50 praktijken in haar recente brief voor haar ontslag (lees dus zwangerschapsverlof).
Nu speelt deze verlofkwestie al jaren. De minister vroeg al om advies. Het Adviescollege rechtspositie politieke ambtsdragers kwam februari dit jaar met een rapport en ‘acht de verlofvormen relevant’. Naar aanleiding van het rapport wordt een kabinetsreactie verwacht. Wanneer? Minister de Jonge: we hebben u nú nodig voor de vrouwenzaak.
De lijst maatregelen lijkt mij logisch. Moderniseer de verlofmogelijkheden voor politici. In een moderne invulling van verlof is zwangerschapsverlof geen ontslag, is er ruimte voor adoptieverlof en mantelzorgverlof. En verlof kan dan ook anders dan de standaard 16 weken. Wacht daar niet langer mee. We hebben niet nog eens twee jaar om het vraagstuk van alle kanten te bekijken. De eerstvolgende verkiezingen horen we weer dat ‘ze’, vrouwen, er ‘gewoon’ niet zijn, ze willen de politiek niet in. Als je dat al eens hebt gezegd, dan lijkt het me goed om nu ook openlijk te pleiten voor een snelle modernisering van de verlofregelingen.
Tot die tijd trek ik me op aan het feit dat er steeds meer zichtbaar zwangere politici zijn, ik denk in het bijzonder ook aan minister Liesje Schreinemacher. Het is namelijk voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis dat een minister zwanger is. Mooie mijlpalen, nu de verandering.